vecihi gibi bir insan tanıdığımda ne kadar garip de olsa gülen yüzüne tatlı diline kanışım bundandır. birlikte oturulan sofralara, birbirinden bir türlü sır saklayamamaya, ufak bir bardak nane likörünün tüm dertlere deva olacağına, sarılmaya, kucaklaşmaya; aile evden kovulduğunda hep birlikte parkta yaşanabileceğine, her şeye rağmen yine de gülebilmeye, kötü günlerde birbirine daha çok sarılmanın kıymetine; en kötü kavgalarda en ufak bir dümbelek sesiyle kavgayı bırakıp birlikte göbek atmaya olan inancım bundandır.
birine en güzel bir şey anlatma yolunun onu eğlenmeye teşvik etmek olduğuna, dadılardan, mürebbiyelerden canına susamış, enerjisini onları kovdurmaya adamış bir çocuğun bile siz işinize inanınca size inanacağına... çocukların sizi sevmesini istiyorsanız onlarla oynamanın, onların boylarına inmenin, onların huylarından biraz almanın gerekliliğine olan inancım da onlardan gelir.
kimileri klasikleri okuyarak öğrenir hayatı, kimileri büyükleri gözlemler, kimi rol model alır... bense kılavuzumu yeşilçam melodramı yapmış bir çocuk idim. ondandır ki hala her hakkım yenişinde "bak beyim" diye çıkışır; gün gelecek karşılarına "bir zamanlar fakir ama gururlu bir genç vardı" diye çıkacağım günü düşünüp avunurum. öğrencinin halinden anlamayan gördü mü "karnın tok sırtın pek" diye lafa girer; "alacağım boncuğu vuracağım kırbacı" bakışlı insanlardan hemencik uzaklaşırım.
ayşeciğin teyzesinin, ayşeciği bağrına basmak istediği halde gururunun elvermediğini anladığım o günden beri kötü insan diye bir şey olmadığını; sadece bazılarımızın derininde acılar olduğunu bilirim. polyanna'nın felsefesini bile kitabını okumazdan evvel aynı filmden öğrendim.
"nayır, nolamaz" diye üzülüşüm, saadetimi "aman allahım ne kadar da mesudum" diye dile getirişim de bundandır, dersi kaynatan öğrenciye kızamamaklığım da her sınıfta bir inek, bir güdük, bir damat ferit arayışım da...
biri sabun yaparak para kazanmayı teklif etse ben de kabul ederdim biliyorum. senede bir gün de görsem yine severim. gözlerim kör olsa ameliyatla açılsa kalabalığın içinden bana yardım eden o güzel insanları bulurdum. ve birinin gözleri kör olsa ona saray diye anlatırdım yaşadığımız yeri...
göz bebekleri titreyenlerin en çok sevdiğini sadri alışık'tan öğrendim ve en çok da sevmenin biçimlerini... uzaktan sevmeyi, yakından sevmeyi, sevdiği için vazgeçmeyi, bir de bir tek dileğim var sözünün bir kamyon yükü anlam yüklendiğini.
gülen gözlerin kıymetini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder